در مجموعه‌ای دیدم قاب فرش‌های حرم امام‌رضا را به عنوان هدیه به افراد می‌دهند. قابی که تکه‌ای از فرش‌های حرم امام رضا علیه السلام به صورت بته‌جقه در وسط آن کار شده بود. ایده جالبی بود پشت کار را که دیدم نوشته بود ماهد (به معنای گستراننده) با جستجو به سایتش رسیدم. طرح‌های واقعا زیبایی دارد. از کیسه نان و رومیزی گرفته تا تندیس و تابلو تا جواهرات بسیار زیبا. خلاصه وسایل جالبی دارد. خصوصاً گردبندهایش برای هدیه دادن بسیار خوب است. کیفیت کار بالا در کنار قیمت مناسب.
البته چیزهای دیگری هم دارد که باید به آن‌ها ایراد گرفت، به خودی خود که ایرادی ندارد اما در نهایت کار به انحراف می‌کشد. ماهد یک محصولی دارد به نام دستمال اشک که در پک آن یک کیف و یک دستمال پارچه‌ای منقش و زیبا و یک زیارت عاشورای خوش‌طرح. خوب، اینکه زیباست چه اشکالی دارد؟ لطفا به عکس زیر نگاه کنید:
نکته بسیار مهمی در این موضوع نهفته است. وقتی شکوه و جلال را خواستند نشان بدهند، به این مصیبت دچار شدند. ربطش به دستمال اشک زیبا چیست؟ ربطش فلسفه «تعیین‌گرایی» است. چون هنوز در تعیین‌گرایی باقی مانده‌اند، لاجرم به زیبایی‌های بصری اصالت داده شد و رشد متوقف شد. در باب تعیین‌گرایی یا دوگانه سوبژکتیوسیم ـ ابژکتیویسم بحث مفصل و طولانی است. اما همین مقدار بگویم که وقتی اصالت به زیبایی حاضر داده شد کار از دست می‌رود.
در شکل‌گیری جامعه بدیهی است که زیبایی هنر، جاذب اقشار ضعیف الایمان خواهد بود؛ اما با هنری کردن برخی مولفه‌های خاص وارد محدوده خط زردی می‌شوید که ناگهان سر بلند می‌کنیم و میبینیم دویست سال بعد تبدیل به سنت سنگ‌واره‌ای شده که برای زدودن آن مصلحان و منذران زیادی باید خون‌دل‌ها بخورند. لطفا برای هنری کردن اشیاء و وقایعی که با اسلام مرتبط‌اند حتما با اهل حکمت می بکنید.
درباره این سایت